حالا متوجه می‌شوید که دلیل این همه اصرار پرسپولیسی‌ها به ادامه لیگ و سپاهانی‌ها و سایرین به خاتمه لیگ- بدون معرفی قهرمان- چیست! و متأسفانه هر دو طرف ماجرا حاضر نیستند حرف اصلی دل‌شان را بزنند و هر دو از کرونا و سلامتی مردم و… مایه می‌گذارند!
حتماً شنیدید که می‌گویند تاریخ مدام تکرار می‌شود؟
در دهه ۷۰ که مثل امروز پرسپولیس با فاصله قوی‌ترین و بهترین تیم ایران بود (به فاصله ۲۰ سال دو بار دبل کرد، ۷۸ و ۹۸ و تنها سایپا توانسته یک مرتبه دبل کند ۷۲). یک بار و در آستانه تاریخ‌سازی از لیگ کنار گذاشته شد تا تلخی آن در کام سرخ‌ها و هواداران‌شان بماند. پرسپولیس پس از قهرمانی مقتدرانه در سال‌های ۱۳۷۴ و ۱۳۷۵ وارد فصل ۱۳۷۶ شد. در آن سال سرخ‌ها ۱۳ ملی‌پوش داشتند! عابدزاده، محرمی، مهدوی‌کیا، سعداوی، شاهرودی، پیروانی، باقری، دایی، میناوند، کاویانپور، حلالی، ترابیان، امامی‌فر و… به تناوب دعوت می‌شدند و تازه استیلی و خاکپور و نادر محمدخانی و سراج و… از پرسپولیسی‌های قبلی و بعدی در آن تیم بودند.
آن سال فوتبال ما وارد مقدماتی جام جهانی ۹۸ شد و به شکلی دراماتیک رکورد بازی در یک سال را شکست و بعد از ۱۷ بازی به آن شکل در استرالیا آخرین بلیت را گرفت. ۸ آذر بازی تمام شد و هفته بعد قرعه‌کشی جام جهانی بود و بلافاصله تدارک تیم برای حضور… پرسپولیس در شرایطی که صدرنشین ۱۵ بازی در لیگ آن سال بود، فقط ۴ مسابقه داشت و با آن تعداد ملی‌پوش و برنامه‌های کشوری که بعد از ۲۰ سال به جام جهانی رسیده و با آمریکا همگروه شده، آنقدر اولویت داشت که سرخ‌ها از لیگ کنار بروند. عملاً زمانی و امکانی برای برگزاری بازی‌های پرسپولیس وجود نداشت…
در غیاب پرسپولیس- که با آن همه ملی‌پوش به راحتی قهرمان می‌شد- جام به استقلال جوان شده رسید. ناصر حجازی جوانگرایی کرد و تنها جامش را با آبی‌ها بدون رقیب دیرینه گرفت، اما سال بعد که پرسپولیس به لیگ برگشت، دوباره ۲ سال متوالی (۷۸-۷۷ و ۷۸-۷۹) قهرمان شد و آنقدر فاصله با رقبا داشت که دبل کرد. (لیگ + حذفی)
***
به عبارت ساده؛ اگر حادثه سال ۷۶ نبود، پرسپولیس با ۵ قهرمانی متوالی به رکوردی عجیب و دست نیافتنی می‌رسید، اما مهم‌ترین سال- سال میانی- از لیگ کنار رفت! اتفاقی که با قضیه تفاضل گل روز آخر لیگ پانزدهم و ماجرای کرونای لیگ نوزدهم در حال تکرار است!